Drzewa to licząca około 80 tysięcy grupa gatunków, które w świecie roślin wyróżniają  się m.in. długowiecznością, potęgą oraz silnie rozbudowaną strukturą części nadziemnych i podziemnych, bogactwem form, dostosowaniem do różnych warunków klimatycznych i glebowych, a w konsekwencji pierwszorzędną rolą w tworzeniu najwyżej uorganizowanych ekosystemów lądowych, czyli lasów. Kluczowym rezultatem pojawienia się drzew oraz rozwoju ekosystemów leśnych  był znaczący wzrost poziomu tlenu w atmosferze i związany z tym spadek zawartości dwutlenku węgla, a także duże zwiększenie przestrzeni życiowej dla bardzo wielu innych grup organizmów, zwłaszcza zwierząt. Od kilkuset milionów lat lasy są główną formacją przyrodniczą podtrzymującą życie na Ziemi, w istotny  sposób wpływają na skład powietrza, klimat, obieg wody i cykle biogeochemiczne.  Wraz z rosnącym zaludnieniem naszej planety powierzchnia zajmowana przez tę formację uległa ponad 50-procentowej redukcji. Obecnie na przeważających obszarach środkowej Europy zastępują ją plantacyjne uprawy rolne i leśne oraz śródpolne zadrzewienia, a w na terenach zurbanizowanych – fragmenty niezagospodarowanej, częściowo dzikiej roślinności, parki, skwery, ogrody działkowe, zieleńce w miejscach wypoczynku i rekreacji, obiekty zieleni zabytkowej, osiedlowej i przydomowej itp. Wprawdzie nie są one w stanie wypełnić wszystkich środowiskotwórczych funkcji lasu, mogą jednak kształtować otoczenie życia człowieka, tak by łagodzić negatywne skutki jego aktywności. Powszechnie znane są m.in. takie właściwości zieleni wysokiej, jak ochrona przed silnymi wiatrami powodującymi wysuszanie powietrza i gruntu oraz erozję gleb, osłona przed nadmiernym, bezpośrednim promieniowanie słonecznym, sprzyjanie miejscowym pionowym i poziomym ruchom powietrza przyczyniającym się do zmniejszenia wahań temperatury przy optymalnej dla ludzi wentylacji terenów zabudowanych.