Obecnie, gdy liczebność dzikich owadów mocno spadła, pszczoła miodna jest najważniejszym gospodarczo zapylaczem, ponieważ jest powszechnie użytkowana i dostępna w dużej liczebności dzięki pszczelarzom. Nie jest ona jednak uniwersalnym zapylaczem i dlatego konieczne jest także występowanie w krajobrazie innych gatunków owadów zapylających. Uzupełniają się one nawzajem, a nie zastępują, co wynika z różnic w ich kształcie i zachowaniu. Tak więc w powstaniu większości pokarmu, który trafia na nasze stoły, miały swój udział owady zapylające. Niestety zachodzące od wielu lat zmiany środowiskowe powodowane przez człowieka nie sprzyjają dzikim pszczołom i innym owadom zapylającym. Wiele z nich stało się gatunkami rzadkimi i ginącymi. Dotyczy to przede wszystkim znikania odpowiednich dla nich siedlisk, w których się rozmnażają i zdobywają pokarm. tj. nieużytków, miedz, remiz śródpolnych złożonych z drzew i krzewów oraz ekstensywnych łąk, zadrzewień przydrożnych. Niemałą rolę w procesie zaniku zapylaczy nadmierna chemizacja środowiska, ale także pasożyty, choroby i zmiany klimatyczne. Trzeba podejmować działania, które pozwolą zachować całe bogactwo owadów zapylających. W tym celu kluczowe jest pozostawienie miejsc, gdzie występuje wiele kwitnących dzikich roślin zielnych, a także stosowanie mniejszej ilości środków chemicznych w ogrodach i sadach. Budowa domków dla owadów także może być pomocna, jednak zdecydowanie ważniejsze jest sadzenie kwitnących roślin zielnych oraz nektarodajnych drzew i krzewów w krajobrazie otwartym. Nieskoszone trawniki i nieużytki również pozwolą przetrwać wielu owadom, które będą cieszyć bogactwem barw, kształtów i zachowań.